Desney Tjen A Tak (26) herinnert zich de laatste momenten met zijn moeder Florens Patrick (63) alsof het gisteren was. “De laatste herinnering die ik heb, is dat ik haar kamer heb ingericht. Ik had spullen voor haar gepost, en ze vroeg me om een Aisa watra voor haar te maken. Ik zei: ‘Mama, dat kan je toch zelf?’ Maar ze stond erop: ‘Mi wan’ yu mek a watra gi mi.’” Hij maakte het water en baadde haar. Een moment van pure zorg en liefde, onbewust dat het hun laatste zou zijn. “Ik vertrok een dag daarna terug naar Nederland. Ze zei: ‘Libi bun met je partner.’ Het waren haar woorden van afscheid.” Desney was twee weken terug in Suriname op vakantie. Hij was nauwelijks een week terug in Nederland toen hij de slechte tijding ontving.
Ik heb een gevoel van voldoening, want ik heb goed met m’n moeder geleefdDesney Tjen A Tak
De ochtend van de fatale aanrijding werd Desney wakker met een zwaar gevoel. De nacht ervoor had hij een nare droom gehad. “Ik stuurde mijn moeder een bericht met ‘hoi,’ maar het bleef op een streep. Dat voelde niet goed.” Hij schakelde een kennis in Suriname in om haar op te bellen. Zijn moeder belde snel terug.
“I mek’ wan heer bel mi dat i no dren bun nanga mi,” zei ze. Maar ze stelde hem gerust: “Mi e go na fotto. Da mi e draai kon baka na Nickerie. Als ik thuis ben aangekomen, bel ik je op.” Haar laatste woorden waren vol vertrouwen, alsof ze zeker wist dat ze zou terugkomen.
Die avond, om 18.00 uur Nederlandse tijd, veranderde Desney’s leven voorgoed. Een nicht die op bezoek was, wees hem op een video van een aanrijding op de Coppenamebrug. “Ze zei: ‘Dessie, luku san psa na Sranan.’ Het eerste dat ik zei aan me partner tot viermaal toe: ‘Benjamin, bel me moeder. Benjamin, bel me moeder.’”
Zijn telefoon ging over. Een zwager aan de lijn. “Mama heeft een aanrijding gemaakt.” De woorden snerpten door zijn ziel. “Mi tak: waar? Wat is er? Hij zei dat ze naar AZ werd gebracht met een helikopter. Maar diep van binnen wist ik het al. ‘Mi ma dede, mi ma no e libi moro.’”
Florens Patrick was meer dan een moeder voor Desney. Ze was zijn steun en toeverlaat. “Ik was haar por’fisi en haar laatste kind. We gingen overal samen. Ik heb alles voor mijn moeder gedaan dat ik kon.” Hun band was onverbrekelijk, hun liefde onvoorwaardelijk.
“Mi ma in bun ati,” zegt Desney, vol verdriet maar ook met trots. Zijn moeder was een vrouw met een goed hart. Hoewel ze nooit vertelde wat ze precies in de stad zou doen op die bewuste dag, vertrouwt hij op de herinneringen die hij koestert. “Ik put kracht uit haar liefde. Ik heb een tevreden gevoel. Ik heb goed met mijn moeder geleefd,” vertelt de bedroefde Desney aan De Snelle Pen.
Florens laat vier kinderen achter. Haar liefde leeft voort in hen, in de herinneringen die ze hebben opgebouwd, en in de kracht die ze gaf. Voor Desney is dat genoeg om verder te gaan. “Ze was er voor mij op de belangrijkste momenten van mijn leven. Ik heb voldoening, want ik weet dat ik alles voor haar heb gedaan wat ik kon.” Met haar liefde als kompas blijft Desney zich vasthouden aan de woorden die haar goedheid en kracht belichamen.
