INGEZONDEN: Sructurele achterstelling van het Saramaccaanse volk
Diep in het binnenland van Suriname, langs de rivieren en verscholen in het dichtbegroeide regenwoud, leeft een trotse maar vergeten gemeenschap: de Saramaccaners. Zij zijn afstammelingen van gevluchte tot slaaf gemaakte Afrikanen die eeuwen geleden hun vrijheid bevochten. Vandaag de dag voeren zij opnieuw een strijd – ditmaal tegen institutionele discriminatie, armoede, achterstelling en een schrijnend gebrek aan kansen.
Structurele achterstelling
De Saramaccaanse dorpen kampen met ernstige tekorten op vrijwel elk gebied van ontwikkeling. Toegang tot kwalitatief onderwijs, degelijke gezondheidszorg, betrouwbare infrastructuur, elektriciteit en schoon drinkwater is nog steeds een grote uitdaging. Terwijl andere regio’s in Suriname meegroeien met de tijd, lijkt deze gemeenschap structureel achtergelaten door de overheid.
Gericht beleid voor duurzame ontwikkeling ontbreekt. Overheidsinvesteringen blijven uit en waar er wél projecten worden gestart, missen deze vaak visie, continuïteit en participatie van de gemeenschap zelf. Voor veel Saramaccaners voelt dit als een voortzetting van institutionele uitsluiting en racisme, dat al generaties lang aanhoudt.
Onderwijs als knelpunt
In de regio zijn slechts basisscholen, muloscholen en enkele LBO-instellingen beschikbaar – vaak bemand door niet-gekwalificeerde leerkrachten. Voor vervolgonderwijs moeten jongeren uitwijken naar Paramaribo of andere stedelijke gebieden. Dit betekent dat zij hun vertrouwde omgeving verlaten, zonder ouderlijke begeleiding of steun. Veel jongeren belanden in overvolle internaten of bij familieleden die hen nauwelijks ondersteunen. Het gevolg: uitval, ontmoediging en een versterking van de vicieuze cirkel van armoede en achterstand.
Traditionele structuur in crisis
Naast externe problemen kampt de gemeenschap met interne verdeeldheid. De traditionele gezagsstructuur die ooit stabiliteit bood, staat onder druk. Veel leiders zijn onvoldoende opgeleid of niet langer geschikt voor hun functie. Tradities verliezen hun draagvlak en worden soms ervaren als obstakels voor vooruitgang.
De situatie is verergerd door een ongekende en ongewenste machtsstrijd: momenteel zijn er twee grootopperhoofden binnen het Saramaccaanse gezagssysteem – een historisch en cultureel onaanvaardbare situatie. Deze verdeeldheid zaait verwarring en belemmert elke vorm van collectieve vooruitgang.
Vergeten verantwoordelijkheid
Het ontbreken van een heldere ontwikkelingsvisie vanuit de overheid blijkt uit het structureel uitblijven van basisvoorzieningen. In veel dorpen is er geen elektriciteit, geen goed uitgeruste medische posten, en toegang tot schoon drinkwater is een dagelijkse worsteling. De Saramaccaners voelen zich terecht vergeten en in de steek gelaten door de staat.
De weg vooruit
Vooruitgang vraagt meer dan alleen geld en infrastructuur. Er is behoefte aan erkenning: van de waarde, cultuur én rechten van de Saramaccaners. Goed doordacht beleid, actieve betrokkenheid van de gemeenschap, investering in onderwijs met gekwalificeerd personeel, en versterking van het lokaal leiderschap – zónder tweespalt – zijn essentieel.
De Saramaccaners zijn geen slachtoffervolk, maar een veerkrachtige gemeenschap. Met de juiste ondersteuning, eerlijke kansen en herwonnen eenheid kunnen zij zich ontwikkelen zoals ze dat al lang verdienen.
Seedo Dirzeo
Psycho-sociaal educator
Verpleegkundige in de Psychiatrie (RN)
Saramaccaner
dirzinhojunior@gmail.com
Redactienoot voor ingezonden stukken:
De redactie van De Snelle Pen biedt ruimte aan ingezonden stukken om diversiteit aan meningen en perspectieven te stimuleren. Ingezonden opinies vertegenwoordigen de visie van de auteur en niet noodzakelijk die van de redactie. De redactie behoudt zich het recht voor om bijdragen te redigeren op taal, lengte en duidelijkheid, zonder de essentie van het betoog aan te passen. Anonieme inzendingen worden niet geplaatst. Bij voorkeur ontvangen wij stukken van maximaal 600 woorden.