• Portretten
• 30 november 2022

‘Ik werd door mijn biologische moeder achtergelaten in het ziekenhuis’

Clyde Ford (45) weet niet wat stilzitten is. Hij is actief in de ene na de andere organisatie. Achter deze bezige bij schuilt een triest verleden. Als zuigeling werd hij, door zijn biologische moeder, achtergelaten in het ziekenhuis. Vervolgens kwam hij in een internaat terecht. Op één of andere mysterieuze wijze kwam zijn oma van moederskant in beeld. De grootmoeder werkte niet ver van het kindertehuis waar hij was geplaatst. Het bloed spreekt, zegt men. De nietsvermoedende grootmoeder ging af op het constant gehuil van een baby in het kindertehuis. Als de grootmoeder daar aankomt, blijkt dat het gehuil van haar bloedeigen kleinkind afkomstig is. Ze besloot haar kleinzoon mee te nemen.

Dit was het begin van een bewogen leven. Hij groeide op in de volkswijk Flora. Op zijn 13^e begon hij klusjes te klaren bij leerkrachten voor een bordje eten en soms tegen betaling. Ford zegt dat het behoorlijk zwaar was voor zijn grootmoeder, daar ze ook de zorg had over haar zeven kinderen. “Ik zei tegen mijn oma: Geeft u mij onderdak. Ik zal zelf voorzien in mijn onderhoud. Door mijn gedrevenheid werd ik al op mijn 15^e zelfstandig,” doet hij uit de doeken in een interview met De Snelle Pen. Op deze jonge leeftijd werd hij door de kinderen van een tante afgetakeld en in een bos achter het huis gesmeten, nadat ze zijn geld waarvoor hij een maand lang gewerkt had, afhandig hadden gemaakt. De politie werd erbij gehaald en hij moest verhuizen.

Ik heb losgelaten. Ook op het sterfbed van mijn moeder, heb ik haar vergeven.

De grootmoeder adviseerde hem op die leeftijd huishoudelijke spullen te kopen. Dat deed de tiener en bewaarde alles onder zijn bed. “Ze was van mening dat ik dan spullen heb als ik besluit te verhuizen.” Het planten leerde hij ook van haar aan. Dat heeft hij behouden. “De wijze waarop mijn grootmoeder omging met het leven was bijzonder. Een van haar wijze levenslessen was: Wees tevreden met wat je hebt, ook al is het niet veel.” Daarnaast is de grootmoeder een strenge opvoeder geweest. Maar, als hij verzekerd wilde zijn van een bordje eten, moest hij na school om 13.00 thuis zijn. Hij zat in Zorg en Hoop op school en moest te voet Flora bereiken. Deze afstand kon hij lopend niet binnen een kwartier afleggen. Hij rende haast elke dag naar huis voor een bordje eten. Toen hij dit niet meer aankon, besloot hij te werken.

De moeder liet haar eerste drie kinderen achter in het ziekenhuis. Zijn vader heeft hij in vijfenveertig jaar, slechts drie keer ontmoet. De laatste ontmoeting was in 2013. Zijn moeder waarmee hij helaas, geen band mee had opgebouwd, kwam in 2004 te overlijden. “Ik noemde haar geen mama, maar bij haar naam.” Na het overlijden van de moeder probeerde hij de band met zijn overige zussen en broers op te pakken. Toen zijn moeder overleed, liet ze negen kinderen na. “Ik heb losgelaten. Ook op het sterfbed van mijn moeder, heb ik haar vergeven.”

Ford heeft op verschillende adressen ingewoond, zowel bij families als bij vreemden. Er zijn momenten waarop hij heeft gedacht aan opgeven.  Zijn motto is: “Het leven is niet eenvoudig. Wij geven invulling aan het leven. Je bepaalt zelf hoe je met het leven omgaat. Kijk wat er om je heen gebeurd. Hoe los je het op en wat leer je eruit!?”

Ford bekleedt de rang van officier in het Nationaal Leger, maar deed afstand van deze functie nadat, hij enkele jaren geleden werd benoemd tot beleidsadviseur op het ministerie van Landbouw Veeteelt en Visserij. Hij behaalde ook zijn Bachelor in ICT op het Polytechnisch College. Hij is vader van een twaalfjarige dochter en is getrouwd.