Column: Onderwijs in het Binnenland – Droogte als Laatste Druppel?
Het onderwijs in het binnenland van Suriname heeft het al moeilijk genoeg, maar de recente droogte legt een nieuw probleem bloot: als de natuur tegenwerkt, staan duizenden kinderen letterlijk stil in hun ontwikkeling. Scholen blijven gesloten, en leerlingen, die toch al kampen met een achterstand, missen weer cruciale weken. Dit roept een pijnlijk besef op over de situatie waarin het binnenland zich al decennia bevindt. We kunnen niet langer doen alsof deze situatie slechts een tijdelijke tegenslag is.
Het is geen geheim dat de infrastructuur en middelen voor onderwijs in het binnenland al lange tijd achterblijven bij die in stedelijke gebieden. Een tekort aan docenten, gebrekkige voorzieningen en nauwelijks functionerende transportmogelijkheden maken het behalen van een diploma voor deze kinderen een opgave die bijna heroïsch is. En wanneer een natuurlijke tegenslag zoals deze droogte erbij komt, beseffen we pas hoe weinig ruimte er is voor fouten of obstakels. De droogte raakt namelijk niet alleen het onderwijs, maar het hele leven in het binnenland: transport wordt gehinderd, water wordt schaars, en ouders worden gedwongen andere prioriteiten te stellen.
Wat betekent dit voor de kinderen die al op achterstand staan? Het betekent dat hun droom om ooit bij te dragen aan de maatschappij – misschien als arts, leraar of ondernemer – steeds verder uit zicht verdwijnt. Zij zijn de dupe van een systeem dat hun toekomst al decennia onvoldoende prioriteit geeft. Hoe kunnen we als samenleving zeggen dat we gelijke kansen nastreven als we toestaan dat het onderwijs van duizenden kinderen van weersomstandigheden afhankelijk blijft?
De droogte zou een wake-up call moeten zijn. Dit is niet de eerste keer dat onderwijs in het binnenland wordt stilgelegd door omstandigheden buiten de controle van de betrokkenen. Hoe vaak moet deze situatie zich herhalen voordat we een duurzame oplossing bieden? Een oplossing die verder gaat dan noodmaatregelen en die structureel de infrastructuur en toegankelijkheid van onderwijs verbetert.
Dat betekent investeren in betere transportmogelijkheden, duurzame gebouwen en leermaterialen die bestand zijn tegen het klimaat. Het betekent ook docenten beter trainen en ondersteunen, en ervoor zorgen dat er een netwerk is waarbinnen zij zich gesteund voelen. Technologie kan een deel van de oplossing zijn; bijvoorbeeld door middel van online onderwijs. Maar daarvoor is eerst stabiele internettoegang en elektriciteit nodig.
Laten we hopen dat de droogte deze keer niet slechts een “laatste druppel” is, maar een aanzet tot daadwerkelijke verandering. Een verandering die ervoor zorgt dat de dromen van deze kinderen niet langer verdampen in de hitte, maar bloeien in de kansen die ze verdienen. Want elk kind, ongeacht waar het opgroeit, heeft het recht om te leren, om te groeien en om bij te dragen aan zijn of haar samenleving.