Column: Keti Koti; de ongebroken ketting
Wat had ik graag deze column positief geschreven en wel over Keti Koti. Iets wat voor mij bestaat uit vrijheid maar ook zeker uit gelijkheid. Maar helaas, ik moet u teleurstellen, het is allesbehalve positief.
Stelt u zich eens voor: ik zit in een duikboot naast de vrijheidsstrijder, Kwaku, onderweg naar het wrak van de Titanic, de zuurstof wordt schaars. Een woord wat u dagelijks ook leest en hoort, is zeker schaars. Maar Kwaku en ik zitten gebroederlijk naast elkaar en we praten over Suriname. We spreken over de anno 2023 heersende armoede, de te hoge prijzen in winkels en over de koopkracht. Gelukkig was daar die ene duiker die ons de krant gaf. En de ogen van Kwaku en mijn persoon, gingen na het lezen van het artikel ten onder aan het gebrek aan zuurstof en daar zaten we hand in hand met de dood die ons tegemoet zal komen.
We zullen altijd getekend blijven
Maar voordat Kwaku en ik de duikboot betraden, knipte ik zijn ketting die rond zijn enkels zat en zo was hij vrij. Vrij om met mij het avontuur aan te gaan. Hand in hand en blij van blijdschap, liepen we de duikboot binnen. En was er blijdschap dat de bevolking eindelijk extra geld zou krijgen om extra boodschappen te doen, noem het maar even politiek gesproken ‘extra koopkracht’! Serieus, we gingen blij aan boord van de duikboot. Kwaku was vrij man en ons Suriname en zeker de maatschappelijke zwakkere waren geholpen, net als de sociaal zwakkeren onder onze gemeenschap. En zo stapten we dus blij in de duikboot die ons naar de 3800-meter van de zee zou brengen.
Helaas was het krantenbericht wat de duiker onderwater gaf, kenmerkend en voelde Kwaku wederom die ketting tussen zijn benen en bliezen we onze laatste adem uit. U denk nu misschien: wat voor een sprookje is dit? Inderdaad, pure fictie!
Want als u als ambtenaar onder de grens zit van 7500 srd per maand, ontvangt u 2500 srd extra koopkracht voor zes maanden met uitzondering van de maand juli (want stel je eens voor). Een sociaal zwakkere en wat haat ik dat woord, krijgt slechts 1800 srd voor zes maanden. LET WEL! Men dient zich wel te registreren, prima toch! Zou u denken, maar hoe gaat men zich registreren? Stel je behoort tot de groep sociaal zwakkeren en je weet geen eens wat een toetsenbord is, laat staan dat je internet kan betalen. Hoe ga je jezelf dan registeren? Tja, deze mensen hebben wederom pech, zei Kwaku toen hij zijn laatste adem uitblies.
Gelukkig is er een regering en die weet wel hoe het moet, die zich niet hoeven te registreren. Nog erger is dat ze zichzelf ook een koopkracht toedienen en dan wel 50% van hun salaris. Een voorbeeld: de President krijgt de aankomende zes maanden 38.000 srd per maand koopkrachtversterking en de vp en ministers gezien hun salaris ook 50%. Dus die fooi die u krijgt is helemaal niks waard. Deze mensen stonden 3,5 jaar geleden aan uw deur om te smeken om te stemmen op hen en u kreeg een paraplu.
Waar zijn nu die vakbondsleiders? Of zijn ze allemaal op reces? Mijn vraag is slechts of dit eerlijk is of niet? En is Keti Koti echt wat het betekent? Of zijn we nog steeds met onze enkels gebonden aan een stelletje dolle dwazen? Ik vrees het laatste! Ik kan u wel vertellen wat de laatste actie van Kwaku met zijn laatste adem op die 3800-meter diepe zeegrond in die kleine duikboot was. Hij pakte zijn eerder losgemaakte kettingen rond zijn enkels en bond ze weer vast. En zijn laatste woorden waren “we zullen altijd geketend blijven mijn vriend en dat is niet jouw schuld noch van het volk” ik vroeg wiens schuld dan en voelde me schuldig om die vraag, omdat het zijn laatste lucht was. En hij zei “zolang de regering corrupt blijft, moeten ik en de rest van de bevolking hun ketens blijven dragen” en daarna vloeit een traan uit onze beide ogen en bliezen we het laatste restje lucht uit onze longen en gaan ten onder. Net zoals Suriname dit nu zal gaan.
Fijne Keti Koti!
Warme groet,
Appie Konig