“Is een deel van je leven waarvan je afstand moet nemen, dat doe je niet voor je lol,” spreekt Vincent van Twuijver met een bloedend hart. De economische situatie in Suriname maakt het functioneren voor Bar en Restaurant De Dijck aan de Van Sommelsdijckstraat niet meer mogelijk. De onderneming heeft noodgedwongen de deuren moeten sluiten.
Als je op een bepaald moment in je zak moet, dan wordt het vechten tegen de bierkaaienVincent vanTwuijver
Van Twuijver heeft vijf jaar lang zeven dagen per week en zestien uur per dag in de onderneming geïnvesteerd. “Ik heb tijd en energie erin gestopt en ging s nachts naar bed. Ik ben non-stop ermee bezig geweest en heb vanaf de opbouw m’n ziel en zaligheid erin gestopt. Je gaat na hoe krijg je de onderneming recht of hoe krijg je het krom. Het was een plek waar mensen elkaar ontmoetten. Ik moet de teleurstelling nog verwerken om verder te gaan,” reageert de uitbater tegenover De Snelle Pen. De beslissing om te stoppen is niet over één nacht ijs gegaan.
Hij heeft zijn personeel gisteren voor de laatste keer uitbetaald en het deel dat nog wil werken is bij collega’s in de branche ondergebracht. De onderneming begon in 2018 en had na anderhalf jaar succes. “Ook de marktconforme tarieven waren dodelijk voor de bedrijfsvoering. Je kan niet alles doorbelasten in de prijs. Niet eenieder heeft de mogelijkheid om meer uit te geven en men geeft hetzelfde uit als vroeger. In plaats van vier biertjes koopt men nu twee. Kortom, mensen besteden hetzelfde als wat ze twee jaar terug uitgaven, terwijl de prijzen met meer dan tweehonderd procent zijn gestegen. Als je op een bepaald moment in je zak moet, dan wordt het vechten tegen de bierkaaien.”
Van Twuijver zegt dat hij dagelijks tussen de 20.000 en 25.000 SRD zou moeten verdienen en dat heeft hij niet gekund. “Als we in kleine vorm verder moeten dan moet het op een andere plek. Als je geen vlees kan importeren uit Amerika dan kijk je uit naar een goede slager in Suriname. Rib-eye steak verkocht ik voor 800 SRD, terwijl het op andere plekken voor 2000 SRD werd verkocht. Dat vroegen ze niet zomaar, dat is als je wil bestaan. Aan elektriciteit betaalden we tussen de 6000 en 7000 SRD. Suriname is niet het land voor marktconforme tarieven. Als het volk klaagt krijgen ambtenaren meer geld. Als het minimumloon wordt aangepast betekent het dat je personeel meer loon moet geven en dat moet ergens vandaan komen.” Het terras was op hoogtijdagen en het weekend nog vol. “Op de dagen dat je nog omzet moet blijven maken en waarop je kosten hetzelfde zijn, blijft men thuis.”
